Het is 1 maart 2002. Kathy is 33 jaar en begint aan haar eerste dag bij de beroepsbrandweer van Gent. In haar lichting start ook Elina. Een aardverschuiving. Het zijn de eerste vrouwen in de geschiedenis van de Gentse pompiers.
"Ik ben niet snel onder de indruk, maar die eerste dag ben je natuurlijk nerveus. Ik had me voorgenomen om niet te veel in de kijker te lopen. Maar toen ik binnenkwam, stond er een cameraploeg klaar om mij te volgen. Dan sta je daar als groentje met een hele meute reporters achter je aan. Vreselijk! Ze vroegen mij om wat heen en weer te wandelen om wat beelden te maken. Tot ik het na 5 minuten op mijn heupen kreeg. Ik zei, gasten, nu ga je mij echt moeten laten werken."
Mogen we nog boeren?
"Die beginperiode bij de brandweer was wel heftig. Het waren ook andere tijden natuurlijk. De mannen wisten niet goed hoe ze zich moesten gedragen. Mogen we nog boeren, vroegen ze. Op interventie namen sommigen zelfs het materiaal uit mijn handen. Tot ik goed duidelijk maakte dat ze mij moesten laten doen."
"Ik ben best snel opgenomen in de groep. Dat heeft volgens mij niet veel te maken met man of vrouw zijn. Het heeft te maken met hoe je je opstelt. Bij de brandweer werk je in team. Als je als groentje te hoog van de toren blaast, dan zal je het geweten hebben. Dan maak je het jezelf zeer moeilijk. Maar als je toont dat je gewoon hetzelfde wilt doen, dat je wilt leren, dat je jezelf niet boven het team zet ... Dan doen ze echt alles voor je."
Kipfilet
"Dat groepsgevoel vind je nergens anders dan bij de brandweer. Je doet ook alles samen hé. Poetsen, koken en slapen, lief en leed. Dat schept een diepe band. Ik voel dat nog altijd in mijn ploeg van toen."
"Ik at toen geen rood vlees. En ja, 's middags was het bij de brandweer vaak rood vlees. Geen probleem voor mij. Ik ging daar niet moeilijk over doen. Ik nam mijn boterhammen mee. Tot de kookploeg dat begon door te hebben. Kathy, zeiden ze, je moet dat zeggen hé. Vanaf toen kreeg ik telkens een kipfilet op mijn bord als het rood vlees was. Toen wist ik: ik hoor erbij. Door die kipfilet."
Een zwaardere job
"Ik ben een aantal jaren brandweervrouw geweest. Daarna ben ik ambulancier geworden, ook bij de brandweer. Ambulanciers rijden vaker buiten dan de brandweer. Rustige nachten bestaan niet. En je bent ook maar met een equipe van twee. Het valt echt niet te onderschatten. Ook het menselijke aspect. En wat zie ik de laatste jaren gebeuren? Er worden steeds meer vrouwen ambulancier, een zwaarder beroep in mijn ogen!"
"Het zou wel fijn zijn om ook bij de brandweer meer vrouwen te krijgen. Het begint wel te komen hoor, bij de vrijwilligers bijvoorbeeld. Bij de beroeps is er nu opnieuw een vrouw gestart. Ze doet dat een beetje op dezelfde manier als ik destijds. Gewoon je best doen en goed je werk proberen doen. Meer is het niet. Nogmaals: dat heeft niets te maken met man of vrouw zijn. Het belangrijkste is je houding."
Geen zittend gat
"De laatste jaren word ik niet meer operationeel ingezet. De rug wil niet mee. Nu zorg ik ervoor dat alle ambulances van onze zone het juiste medische materiaal hebben. Ik ben zo een beetje verveld tot logistieke medewerker. Maar ik heb geen zittend gat. Ik ga ook regelmatig mee naar beurzen en events om mensen advies te geven rond brandveiligheid."
Twee decennia later
Zo stonden Kathy en Elina in De Gentenaar van 28 februari 2003. Ze waren toen een jaar aan de slag bij de brandweer van Gent. We zijn fier dat ze nog altijd deel zijn van ons team.
